شهید خبرنگار

به گزارش مجاهدت از دفاع‌پرس از یزد، احمد اخباریه، سوم شهریور ۱۳۴۰ در شهرستان یزد چشم به جهان گشود. پدرش مهدی، خدمتکار مدرسه و مادرش ربابه بود. او تا مقطع کاردانی در رشته عمران ادامه تحصیل داد و هم‌زمان به عنوان خبرنگار در صدا و سیما فعالیت می‌کرد.

با آغاز دفاع مقدس، از طریق بسیج راهی جبهه‌های نبرد حق علیه باطل شد و در عملیات والفجر مقدماتی، بیست و یکم بهمن ۱۳۶۱ در منطقه رقابیه، در حالی که مسئولیت تک‌تیرانداز را بر عهده داشت، به شهادت رسید.

پیکر پاکش سال‌ها در منطقه عملیاتی باقی ماند تا اینکه پس از تفحص، در تاریخ ۲۹ بهمن ۱۳۶۹ در گلزار شهدای خلدبرین زادگاهش به خاک سپرده شد.

✍️ فرازی از وصیت‌نامه شهید:

«عزیزان، زندگی دنیاست آنگاه که کشت‌گاه آخرت باشد. عزیزان، زندگی زیباست وقتی که گناهی نباشد. زندگی زیباست وقتی که الله در آن باشد و به او اتکال شود.»

/انتهای پیام

به گزارش مجاهدت از دفاع‌پرس از یزد؛ هفته و روز خبرنگار، یادآور تلاش‌ها و مجاهدت‌های افرادی هست که در کسوت خبرنگاری، بار رسالت خطیر اطلاع‌رسانی را بر دوش کشیدند و در میدان‌های خطر، صدای مردم شدند. خبرنگاران شهیدی که در دوران دفاع مقدس، نه در پشت میز خبر بلکه در خط مقدم، روایتگر حماسه‌ها بودند و برای انعکاس حقیقت، به بلندترین قله انسانی یعنی شهادت رسیدند.

🎤 شهید احمد اخلاص

🔹 تاریخ تولد: ۱۳۳۵/۰۱/۰۵

🔹 تاریخ شهادت: ۱۳۶۱/۰۳/۰۲ – عملیات بیت‌المقدس / خرمشهر

🔹 محل دفن: گلزار شهدای خلدبرین یزد

🔹 شغل: خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی

🔹 تحصیلات: کارشناسی جامعه‌شناسی

شهید احمد اخلاص، خبرنگار متعهد یزدی، پنجم فروردین ۱۳۳۵ در یزد به دنیا آمد. او با مدرک کارشناسی در رشته جامعه‌شناسی و با سابقه فعالیت در خبرگزاری جمهوری اسلامی، برای پوشش میدانی جنگ، از سوی صداوسیمای تهران به جبهه اعزام شد. سرانجام در دوم خرداد ۱۳۶۱ و در جریان عملیات بیت‌المقدس، هنگام ثبت لحظه‌های تاریخی آزادسازی خرمشهر، بر اثر اصابت ترکش به سینه به شهادت رسید.

🕊 فرازی از وصیت‌نامه شهید احمد اخلاص:

«به همه آنهایی که دوستشان دارم می‌گویم تا می‌توانید مسلمان باشید، اگر نمی‌توانید انسانی باشید و آزاد. از همه آنهایی که دوستم دارند و می‌دانند دوستشان دارم می‌خواهم که درست زندگی کنند و روحی بزرگ داشته باشند.»

/انتهای پیام

گروه استان‌های دفاع‌پرس عصمت دهقانی؛ می‌خواهم از راز‌های سر به مُهر شهادت چیزی بنویسم، اما شرمنده از اینم که هنوز خود، گرفتار واژه‌ها و اسیر حجاب‌های تیره و تار دنیوی هستم. پس چگونه از راز‌های سرخ شهادت مظلومانۀ تو سخن بگویم؟! 
به راستی دلم به حال خودمان می‌سوزد که عمریست از شهید و شهادت خوانده‌ایم و نوشته‌ایم، اما هنوز در پیدایی سمت و سوی قبله‌مان مانده‌ایم.

 اکنون سیاهی شب چادرش را بر پهنای آسمان گشوده هست چشم‌هایم را می‌بندم تا شاید تصویری از اخلاص و سادگی تو تمام ذهن مرا پُر کند. درست گفته‌اند؛ آسمان شهادت آسمان بی تعلقی هست و افلاکیان آنانند که بی تعلق باشند.
فرشتۀ عزیزم! شاید امشب باز جای تو در میان ما خالی باشد، اما شک ندارم فرشته‌های بهشتی امروز به استقبالت آمدند. به حال تو غبطه می‌خورم که همگان به صادقی و اخلاص بی‌پایانت گواهی می‌دهند.‌
نمی‌دانم کدام دلیل در دلت شعله کشید که اینگونه دامان نیاز به سمت خدا گشودی و با قلمت روایتگر فرهنگ ایثار و شهادت بودی.
تنها به سرافرازی اسلام فکرد می‌کردی و در این راه قلم می‌زدی، این همان مسیری بود که تو آن را آگاهانه و از روی شوق و معرفت انتخاب کرده بودی.

امشب دلم بهانه خاک مزارات را گرفته هست و اشک‌هایم بی‌محابا سر به سجده دل می‌گذارند. هزازان بار هم اگر خاکت را در آغوش بگیرم، دلتنگی‌ام تسکین نمی‌یابد.
همکار عزیزم! فرشتۀ خوبی‌ها، رفتی و نگاه خاطره‌ها از لبخند‌های زیبایت سرشار هست و تا ابد بوی مهربانی ات در کنار گلدان‌ها باقیست. منزل نو مبارک!
انتهای پیام/