شهید علیرضا بابالی

به گزارش مجاهدت از گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، شهید «علیرضا بابالی» فرزند «عبدالعلی»، ۱۰ مهر ۱۳۳۴ در تبریز دیده به جهان گشود. این شهید والامقام ۱۷ بهمن ۱۳۶۱ به فیض شهادت نائل آمد. بخش‌هایی از وصیت‌نامه شهید بابالی را می‌خوانیم.

مادر مهربانم! بدان که «کشته شدن در راه خدا مردن نیست بلکه زندگی دوباره و حیاتی تازه است» و خدا می‌داند که من این راه را با چشم باز و شوق فراوان انتخاب کردم. امیدوارم که شیرت را برایم حلال بکنی و از گناهانی که در خصوص تو کرده‌ام مرا عفو کنی زیرا اگر تو از من ناراحت باشی خدا هم مرا نمی‌بخشد و امیدوارم که بعد از شهادت من گریه نکنی که دشمن شاد می‌شود. بعد از شهادت من بخند تا دشمن نا امید شود. امیدوارم که بعد از من هم یک نشانه از اسلام در خانه باشد و صبرت زیاد باشد که صبر تو نیز اجرش کمتر از شهادت نیست.

اگر کسی وطن خود را دوست داشت حتی اگر اسلامی هم نباشد باید برای خلق کار کند نه که خلق را بکُشد. شما کجا چنین حکومت مردمی سراغ دارید که مسئولینش با مردم اینگونه یک‌رنگ و یک‌دل باشند.

عزیزان من! از اول این انقلاب خدایی بوده است و خداوند متعال حافظ آن است و با این همه توطئه‌ها می‌بینیم که انقلاب ما روز به روز بهتر می‌شود و این چیزی نیست مگر نیروی غیبی خداوند.

به بُعد معنوی انقلاب نگاه کنید، چرا دنیا با ما دشمن است، چون دنیا با ما که کار ندارد با اسلام ما کار دارد. دنیا و ابرقدرت‌ها با امام کار ندارند بلکه با اسلام امام کار دارند، شخص مطرح نیست بلکه مکتب مطرح است. وقتی ما منفعت شخصی را در نظر نگیریم آن موقع می‌توانیم دریابیم که این انقلاب چه نعمتی است که از جانب خدا برای ما آمده است و این امام چه نعمتی است. امیدوارم از قید و بند‌های زندگی خود را برهانید و بیشتر فکر کنید، یاد امام باشید و تا وقتی پشتیبان ولایت فقیه باشید و توکلتان به خدا باشد، هیچ‌کس نمی‌تواند شما را شکست دهد.

امیدوارم شهادت من در شما اثری داشته باشد و امیدوارم خون ناقابل من مورد رضای خدا و موجب بیداری شما باشد.

حالا اسلامی به همت همه مردم و به رهبری امام خمینی عزیز بار دیگر به دستمان رسیده و خودمان مستقل شده‌ایم، چرا این اسلام که در مملکت عزیزمان ایران تجلی دوباره پیدا کرده است حافظش نباشیم؟

به شما وصیت می‌کنم که حتماً حامی اسلام و قرآن باشید و حامی اسلام بودن به حرف نیست بلکه به عمل است.

در خاتمه امیدوارم که شهادت من اگرچه حیاتم مؤثر نبود برای شما بیداری باشد. من برای خاکم شهید نشدم بلکه برای اسلام و خدایم شهید شدم و اگر اسلام نباشد مملکت بدون اسلام را می‌خواهیم چه کنیم؟

همسر مهربانم! امیدوارم که در فراق من هیچ ناراحت نباشی زیرا تو خود از همه بهتر می‌دانی که هدف من از رفتن به جبهه چیست و مبارزه در چه راهی است. هدف اصلی من از رفتن به جبهه و شهید شدن برای پس گرفتن خاک نیست بلکه برای دفاع از عزت و شرف اسلامی است. شهادت من برای خدا و برپا داشتن اسلام عزیز بود.

آفرین بر تو و بر روحیه زینب‌وارت. امیدوارم که بعد از شهادت من هم چنین باشی و سرمشق و الگویی برای زن‌های دیگر و زینب‌وار رسالت حسین (ع) را به گوش همگان برسانی.

والسلام، خدانگهدار

۱۳۶۱/۲/۱۱

درود برخمینی، سلام بر شهیدان»

منبع: نوید شاهد 

انتهای پیام/ ۹۱۱