مجاهدت

به گزارش نوید شاهد؛ به مناسبت گرامی داشت سالروز وفات حضرت ام البنین (س) و روز تکریم از مادران و همسران شهدا با نام شکوه ایثار از تاریخ ۲۴ لغایت ۲۸ آذر ماه سال جاری در شهرستان رامسر برگزار شد. 

در این مسابقات که در سه رشته طناب‌کشی، مواد ایستگاهی و  پیاده‌روی و در ۶ رده سنی از ۴۵ سال تا بالای ۷۰ سال با حضور مادران شهدا همسران و دختران ایثارگر انجام پذیرفت تیم استان همدان توانست در مجموع سه رشته به مقام اول این دوره از مسابقات دست پیدا کند و استان‌های مازندران و زنجان نیز به ترتیب مقام‌های دوم و سوم را کسب کردند. 

مراسم اختتامیه این مسابقات با حضور محمدرضا گروسی،  سرپرست  سازمان فرهنگی، ورزشی و سیاحتی کوثر، سعید کهن‌سال،  مدیرکل بنیاد شهید و امور ایثارگران استان مازندران  و ناصر علی‌نژاد مدیرکل امور ورزشی و اردویی بنیاد برگزار و از نفرات برتر این دوره از مسابقات تقدیر و تجلیل به عمل آمد. 

قابل ذکر است ورزشکاران برتر مدال خود را از دست مادران شهدای شاخص ورزشی دریافت کردند.

به گزارش نوید شاهد، بیست و هشتم آذر ۱۳۶۱ روز ثبت حماسه تاریخی مقاومت شهر غیورپرور و قهرمان خیز دزفول در زیر بمباران بی وقفه و جنون آسای جنایتکاران بعثی و متجاوزان صدامی است. روزی که دزفول، این شهر باستانی و اساطیری، شهر جلگه ای استان خوزستان، شهر خرما و خراطی و قلم نی، خاستگاه کهن ترین سند دریانوردی تاریخ جهان، زیر یورش بی‌رحمانه عراق، چون درختی در تندباد تیشه ها و تبرها، کمر، خم نکرد و سمبل استواری و ایستادگی در برابر قساوت و شقاوت اهریمنان اشغالگر و ضد بشر شد.

چرا نگین سبز خوزستان، (شهر هزار موشک) شد؟

شهرستان دزفول با تاریخ چند هزار ساله از قدیمی ترین شهرهای استان خوزستان محسوب می شود و مساحت آن چهار هزار و ۷۶۲کیلومتر است. کلمه ی دزفول از دژ پل گرفته شده که در اصطلاح محلی دزفیل گفته می شود، این نامگذاری، به دلیل وجود قلعه ای است که برای حفظ پل تاریخی دزفول در زمان شاپور دوم ساسانی در ابتدای شهر ساخته شده بود.

موقعیت راهبردی و مهم این شهر در دوران جنگ تحمیلی سبب شد تا این شهر، بارها مورد حمله موشکی رژیم بعث عراق قرار گیرد. صدام با آرزوی جدایی خوزستان از ایران، دزفول و دیگر شهرهای ایران را بمباران کرد اما مقاومت و ایستادگی مردم این شهر خشم رژیم بعث را برانگیخت و دشمن شهر دزفول را بیش از ۱۶۰ بار مورد حمله موشکی قرار داد و به همین دلیل این خطه؛ شهر «هزار موشک» نامیده شد.

شهری که با فقط یک بیمارستان و یک جراح، همچنان مقاومت کرد

این شهر مقاوم و مظلوم، از آغاز جنگ تحمیلی و تجاوز صدامیان به حریم این سرزمین مقدس، هدف این حملات بی‌رحمانه به مناطق مسکونی و تخریب منازل و زیرساخت ها و تاسیسات شهری و کشتار مردم بی دفاع و غیر نظامی ساکن در این دیار بود. از جمله، رسانه های خارجی در روز ۶ دی ۱۳۵۹ اعلام کردند:
دزفول، یکی از شهرهای ایران، زیر آتش موشک عراق است که تنها یک بیمارستان و یک پزشک جراح دارد و با این حال، مقاومت می کند و مردمش شهر را ترک نمی کنند.

حماسه ۲۸ آذر: روزی که دزفول، خونین ترین جنایت جنگی دشمن را تجربه کرد

در روز ۲۸ آذر ۱۳۶۱، دزفول برای چندمین بار هدف یورش بی‌رحمانه موشکی رژیم بعث عراق قرار گرفت. اگرچه قبل از این جنایت، هواپیماهای عراقی بارها شهرهای ایران را بمباران کرده بودند، اما حمله به دزفول، نخستین حمله در ابعاد گسترده به وسیله موشک‌های زمین به زمین بود.
در ادامه حملات وحشیانه عراق، ساعت ۱۵:۳۵ دقیقه ۲۸ آذر سال ۱۳۶۱، ۲ فروند موشک زمین به زمین به ۲ نقطه پرجمعیت شهر دزفول اصابت کرد و بیش از ۲۰۰ واحد مسکونی و تجاری ویران، ۶۲ غیرنظامی شهید و ۲۸۷ نفر زخمی شدند. اگرچه قبل از این جنایت نیز، هواپیماهای عراقی بارها شهرهای ایران را بمباران کرده و ساکنان غیرنظامی آنها را به خاک و خون کشیده بودند، اما حمله به دزفول، اولین حمله گسترده عراق به مناطق مسکونی به وسیله موشک‏‌های زمین به زمین بود.

شهری زیر ۱۷۶ موشک، ۴۸۹ بمب و ۵۸۲۱ گلوله توپ دشمن!

رژیم بعث عراق در مدت هشت سال جنگ، ۱۷۶ موشک غول پیکر «فراگ ۷» و «اسکاد» به شهر دزفول شلیک کرد. هواپیماهای دشمن ۴۸۹ بمب و راکت بر سر مردم بی دفاع شهر فرو ریختند و آتشبارهای عراق با شلیک ۵۸۲۱ گلوله توپ نقاط مختلف شهر را ویران کرد.

دزفول چه از سوی ایرانی ها «شهر هزار موشک» نام بگیرد یا چه از سوی عراقی ها به نام «بلد الصواریخ» نامگذاری شود؛ مهم این است که مقاومت با گوشت و خون مردم این شهر عجین شده بود. نماز جمعه دزفول با امامت آیت الله قاضی حتی یک هفته نیز قطع نشد. دشمن تمام تلاش خود را می‌کرد تا شهر دزفول را از سکنه خالی کند تا رزمندگان روحیه خود را از دست دهند اما با وجود اصابت ۱۷۶ موشک و هزاران راکت و بمباران‌های شدید دزفول، نتوانست به این هدف دست یابد.

مردم دزفول با وجود موشک‌باران شدید در شهر ماندند و نماز جمعه دزفول هر هفته با حضور مردم و رزمندگان اقامه می‌شد. مردم شهید پرور دزفول در هشت سال دفاع مقدس با وجود اصابت موشک های بی‌شمار بر پیکره شهر، همزمان بخش های تخریب شده را بازسازی می کردند و اراده رژیم بعثی در خالی کردن شهر و درهم کوبیدن آن را به یکی از آرزوهای دست نیافتنی متجاوزان مبدل کردند.

شهری با هفت هزار شهید و جانباز!

شهرستان دزفول در دوران جنگ هفت هزار کشته، زخمی و مفقودالاثر تقدیم انقلاب کرد که از این تعداد، ۲ هزار و ۶۰۰ نفر شهدای جنگ بودند.

در هشت سال جنگ تحمیلی رادیو رژیم بعث عراق با پخش اطلاعیه‌های نظامی در صدد شکستن مقاومت مردم دزفول بود و ضمن تهدید به موشکباران شهر همواره از عنوان «الف دزفول» به عنوان نخستین هدف حملات موشکی و توپخانه ای نام می برد. در این هشت سال ۱۹ هزار و ۵۰۰ واحد مسکونی، تجاری، آموزشی و مذهبی بین ۲۰ تا ۱۰۰ درصد در دزفول خسارت دید. مردم دزفول در هشت سال جنگ نابرابر ۲ هزار و ۶۰۰ شهید، ۴۰۰ جانباز ، ۴۵۲ آزاده و ۱۴۷ جاویدالاثر تقدیم اسلام و ایران کردند.

 

نهضت مقاومت محلی و بومی مردم دزفول در مقابله با بمباران های دشمن

روش مواجهه مردم دزفول در برابر حملات موشکی دشمن به دو گونه انجام می‌شد: یک عده اتاقی آماده در خانه اقوامشان در روستاهای مجاور شهر داشتند که هنگام حمله دشمن به صورت موقت آنجا می‌رفتند و سپس دوباره به شهر برمی‌گشتند. برخورد دوم مردم، استفاده از زیرزمین‌هایی به نام «شوادان» بود که پیشتر در شهرهای دزفول و شوشتر مورد استفاده قرار می‌گرفتند. به دلیل موقعیت زمین شناسی و جغرافیایی و زمین سنگی این دو شهر، این زیرزمین‌ها به شکل خیلی مستحکم و پابرجا ساخته می‌شدند. وقتی بمباران شهر توسط دشمن شدت گرفت، نهضت ساخت شوادان در دزفول بسیار رونق گرفت. بسیج این قضیه را ترویج می‌کرد و مردم هم با آن همراهی می‌کردند.

این زیرزمین‌ها آنقدر محکم بودند که حتی موشک‌های ۱۲ متری تنها نمی‌توانستند آن را به کلی ویران کنند. در کنار این عوامل، نهضت‌هایی در شهر رواج یافت که به شکل سخت افزاری کمک حال مردم برای بقا در شهر بودند. مثل نهضت بازسازی خانه‌های ویران شده بر اثر بمباران دشمن. یا موارد و مسائل دیگر که همگی آنها از روح مقاوم و با ایمان مردم این شهر نشئت می‌گرفت. این روش مقاومت، یک الگوی درخشان و ماندگار از بسیج همه جانبه و خودجوش مردمی، کار جهادی و همیاری موفق و کاملا بومی شده مردم محلی با بسیج در تاریخ جنگ بود.

 

شعار مردم دزفول در تشییع شهدای شهر: جنگ جنگ تا پیروزی!

مردم دزفول، فردای جنایت دشمن، در روز ۲۹ آذر، حماسه ای دیگر آفریدند و در آیین‌ تشییع ۶۲ شهید این حمله موشکی، فریاد: جنگ جنگ تا پیروزی و می جنگیم، می میریم، سازش نمی پذیریم، سر دادند و صحنه دیگری از ایستادگی دلیرانه و قهرمانانه خود را به نمایش گذاشتند.

حضرت آیت الله خامنه ای رهبر معظم انقلاب که در آن زمان ریاست جمهور بودند در پی این جنایت دشمن فرمودند: جنگ را ادامه می دهیم و دشمن را از انجام‌ چنین کارهایی پشیمان می کنیم.

 

امام: شما مردم دزفول، از امتحان، سربلند بیرون آمدید

مقاومت دلیرانه ی مردم این شهر در برابر حمله های موشکی و بمباران مثال زدنی بود و ایستادگی و مقاومت آنان تعجب و حیرت جهانیان را به همراه داشت. حضرت امام خمینی (ره) به پاس پایداری مردم این شهر فرمود:
شما دزفولی‌ها امتحان دادید و از این امتحان، سربلند بیرون آمدید. شما دین خود را به اسلام ادا کردید.

 

انتهای گزارش/ 

به گزارش نوید شاهد، سید علی اکبر دهقان، شهیدی است شگفتی آفرین که از معجزات دفاع مقدس و از تربیت یافتگان مکتب انقلاب عاشورایی روح الله (ره) است. شهیدی که با سر جدا شده از پیکر، به تاسی از جد مظلوم و غریبش، سالار سر بریده ی عاشورائیان عشق در تاریخ انسان، ذکر حسین بر لب داشت و در وصیت خود نیز همین از خدا خواسته بود. شهیدی که مصداق این کلام شد:
عاشقان را سر شوریده به پیکر، عجب است
دادن سر نه عجب، داشتن سر، عجب است…

سید علی اکبر دهقان، اول بهمن ۱۳۴۳، روز پنجشنبه همزمان با ۲۱ رمضان و شهادت جدش امیرمومنان (ع) در محله جوادیه به دنیا آمد. انس و الفت عجیب واشتیاق شدیدش به مساجد و مراسم مذهبی و محافظت بر نماز و قرآن، تاثیر زیادی بر شکل گیری و رشد شخصیت او داشت. ۱۳ ساله بود که پدرش کارگر کارخانه جهان چیت کرج شد و خانواده به محله چهارصد دستگاه کرج مهاجرت کردند.

خواهر شهید می گوید: درسخوان بود و بخصوص در درس ریاضی بسیار باهوش و قوی بود. در همه مشکلات درسی ریاضی متل اعشار و هندسه و محاسبات، به من کمک می کرد. اما بخشی از شخصیت و روحیات اخلاقی علی اکبر از همین دوره ابتدایی ظهور یافت.

یکی از همکلاسی ها و دوستان او از منش والا و روح بزرگش چنین روایت می کند: «از همان کودکی همیشه بفکر بچه های فقیر و بی بضاعت بود.برای بچه هایی که مداد یا کاغذ یا دفتر نداشتند با پول توجیبی خودش این وسایل را می خرید. یک بار یکی از بچه های کلاس بغلی کفش نداشت و در سرما دمپایی پا می کرد که سر نداشت و نوک انگشتهایش از آن بیرون زده بود. علی پول جمع کرد و برای این بچه کفش خرید. روزی که کفش را داد آن بچه چنان شادی و خوشحالی از خود نشان داد که عجیب بود.

ذهنی پرسشگر و متفکر داشت و هیچگاه اوقاتش را به بطالت نمی گذراند. تابستان ها کمک خرج خانواده بود و میرفت کارگری و شب با دست پینه بسته از کار ساختمان بر می گشت تا باری از دوش خانواده و پدر زحمتکش خود بردارد. یک سال هم‌ قنادی کار کرد.

 

انقلاب آمد که مردان را عیار عشق گردد

از سال‌های پیش از انقلاب، هرچه با امام و نهضت او آشناتر شد، ارادتش به این انسان الهی بیشتر و بیشتر گشت. او باید سرباز سرانداز راه خمینی (ره) می شد که همان راه خدا و راه عاشورائیان حسین (ع) بود. یا سری پرشور و ایمانی عمیق و مستحکم، همراه دوستانش وارد فعالیت های انقلابی شد. با وجود کنترل ساواک به شعارنویسی روی دیوارها می پرداخت. در راهپیمایی های مردمی سال ۵۷ شرکت فعال داشت و همکلاسی ها و دوستان و حتی معلمان خود را هم تشویق به شرکت می کرد. اعلامیه های امام را مخفیانه تکثیر و پخش می کرد.

محله چهارصد دستگاه کرج؛ منطقه قرمز و ناامن منافقین!

اوایل انقلاب با دو دوست دیگرش سید مصطفی حسینی و سید حسن دهقان با شناخت درست از توطئه های منافقین رودرروی آنان ایستاد و محل را از لوث وجود آنان پاکسازی کرد. در اسناد محرمانه منافقین که بعدها کشف شد، منطقه چهارصد دستگاه کرج، منطقه قرمز و ناامن برای این مزدوران اعلام شده بود!
از آغاز تاسیس بسیج به فرمان امام، به عضویت آن درآمد. خط خوشی داشت و در دوره کلاسهای خوشنویسی و خطاطی شرکت می کرد. به ورزش‌های رزمی و فنون کاراته علاقه داشت و تمرین و ممارست زیادی در آن می کرد. الگوی جوانمردی و فتوت و روحیه و منش پهلوانی بود. فنون رزمی و تکنیک های دفاع شخصی را به سرعت یاد گرفت و تلاش و تمرین زیادی در آن صرف کرد. همیشه با افراد قوی هیکل تر و قدبلندتر و بزرگتر از خودش مبارزه می کرد و هرگز با افراد کوچکتر و ضعیف تر از خودش حریف نمی شد. با خط خوشش بر روی بسیاری از دیوارهای شهر، جملات امام را نوشته بود. چندبار به جبهه اعزام شد اما در اعزام آخر و در سفر بی بازگشتش، خدا سرانجامی شگفت برایش رقم زده بود.

 

شهیدی که پیکر بی سرش یا حسین می گفت!….

پیشاپیش یک دسته پانزده نفره در حال پیشروی در منطقه جنگی هستند. ناگاه صدایی تیز و بلند، گوش جمع پانزده نفره‌شان را پر می‌کند. روی زمین پرت می‌شوند. گوش‌هایشان سوت می‌کشد و چشم‌هایشان پر از خاک می‌شود. سرشان را با دست‌هایشان می‌گیرند تا موج انفجار تمام شود. ترکش‌ها بدن‌شان را پاره پاره می‌کند و خونی گرم از پیشانی‌هایشان می‌چکد. با پیرهن‌های دریده آرام آرام بلند می‌شوند. یاد علی اکبر می‌افتند که جلوترشان راه می‌رفت. صدایش می‌زنند: «علی اکبر، علی اکبر! خوبی برادر؟» سرش جلوی پایشان غلت می‌خورَد! وحشت‌زده عقب می‌کشند. چشم‌های علی اکبر باز است و با نگاهی خندان به آسمان خیره شده.
می‌دوند. هنوز باورشان نشده که سر علی اکبر جلوی پایشان افتاده. می‌دوند. پیکر بی سرِ علی اکبر، «یا حسین» گویان راه می‌رود! برادران رزمنده می‌لرزند. نمی‌دانند چه کنند. علی اکبر شهید شده یا زنده است؟! مگر بدن بی سر و سر بی بدن، به حسین (ع) سلام می‌دهد؟
گریه امان‌شان را می‌برد. دیگر به مین و رگبار گلوله‌ها فکر نمی‌کنند. پشت سرِ پیکر بی سرِ علی اکبر می‌دوند، علی اکبر، آخرین «یا حسین»اش را می‌گوید و روی زمین می‌افتد. دور بدنش حلقه می‌زنند. گلویش هنوز عطر خوش و آسمانی یا حسین می‌دهد.

حکایت وصیت عجیب علی اکبر و دعایی که مستجاب شد

می‌خواهند بدن بی سرش را بلند کنند که پاکت نامه‌ی نیمه سوخته‌ای از کوله پشتی علی اکبر بیرون می‌افتد. وصیت‌نامه‌اش را همان‌جا باز می‌کنند:
«ألسلام علی الرأس المرفوع. خدایا من شنیده‌ام که امام حسین (ع ) با لب تشنه شهید شده، من هم دوست دارم این گونه شهید بشوم. خدایا شنیده‌ام که سر امام حسین (ع ) را از پشت بریده‌اند، من هم دوست دارم سرم از پشت بریده شود. خدایا شنیده‌ام سر امام حسین (ع ) بالای نیزه قرآن خوانده، من که مثل امام اسرار قرآن را نمی‌دانم که بتوانم با آن انس بگیرم و بتوانم بعد از مرگم قرآن بخوانم، ولی به امام حسین (ع ) خیلی عشق دارم؛ دوست دارم وقتی شهید می‌شوم سرِ بریده‌ام مترنم به ذکر یاحسین یا حسین باشد…»
و چنین بود که سر علی اکبر بر دامن جد مظلومش سرور شهیدان عالم، حسین (ع) آرام گرفت و کربلایی شد… .

 

انتهای گزارش/