گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس_ بهمن نامور مطلق؛ «هنرمندی نستوه، اویی که چون خود را یافت، خود ماند و دیگر نشد. یادگاری از نسل قلندران دلسوخته، که دنیا برایشان مکان دلتنگی بود.
دنیایی از رنگ می‌ساخت اما رنگش عوض نشد، سایه‌روشن‌هایش مشهور بودند اما خودش همیشه شفاف و روشن بود، او به پیمان خویش بر سر آرمان وفادار ماند. قلمش صلابت کوه و لطافت آب را داشت. از دستش نور می‌تابید و رنگ می‌بارید.
از قلبش مهر می‌جوشید و عشق می‌چکید. پرنده خیالش که به پرواز درمی‌آمد، بوم‌های نقاشی کم می‌آوردند. دستش که به قلم می‌رفت، تجلی شدن می‌شد. مضامین اصلی‌اش مقاومت و مردم بودند، صحنه‌های نبرد علیه ظلم و علیه استکبار، حضور مردم در صحنه‌ها و شهدا و باز شهدا،… اما مگر می‌شد گل را، درخت و منظره، موسیقی یا عرفان را فراموش کند.
حبیب برای رفتن شتاب داشت وگرنه کی نوبت او بود؟ اویی که همواره با نقاشی‌هایش ما را شگفت‌زده می‌کرد، با رفتنش مبهوت‌مان کرد!»
حبیب‌الله صادقی، هنرمند پیشکسوت در عرصه هنرهای تجسمی صبح چهارشنبه (پنجم مرداد) دار فانی را وداع گفت و در قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) آرام گرفت.
انتهای پیام/۳۴۱
این مطلب به صورت خودکار از این صفحه بارنشر گردیده است
