جان‌لوکا ویالی پس از تجربه قهرمانی اروپا با آتزوری هنوز به تیمِ نوجوانی‌اش دلبسته است.
به گزارش مجاهدت از مشرق، عصر یکشنبه و از چارچوب دیدارهای هفته پنجم سری آ، کرمونزه میزبان ساسولو بود و در نهایت تیم تازه صعود کرده به سری آ، موفق شد اولین امتیازش در فصل جاری را مقابل ساسولو به دست بیاورد.
اهالی کرمونا که فصل گذشته با قرار گرفتن در رده دوم سری بی، جواز حضور دوباره در سری آ را به دست آوردند، همچون دیگر تیم صعود کرده، مونزا تا پیش از آغاز هفته پنجم رکورد صددرصد شکست در دیدارها را از خود برجای گذاشته و با تجربه شکست مقابل تیم‌های اینتر، تورینو، رم و فیورنتینا، قعرنشین رقابت‌ها بودند. تساوی بدون گل مقابل ساسولو، اولین امتیاز کرمونزه در فصل جاری را به ارمغان آورد و این دیدار، یک میهمان ویژه داشت. جان‌لوکا ویالی، مدیر تیم ملی ایتالیا در یورو ۲۰۲۰ که قهرمانی اروپا را برای کشورش به ارمغان آورد به استادیوم «جیوانی زینی» بازگشته بود.
از کرمونزه به بالاترین نقطه قاره سبز
ویالی که دوران فوتبال حرفه‌ای را از کرمونزه، تیم زادگاهش آغاز کرده و در لباس این تیم به فوتبال ایتالیا معرفی شده بود، بیش‌تر به سبب دوران حضورش در سامپدوریا، یوونتوس و مربی- بازیکنیِ چلسی در سال ۱۹۹۸ به یاد آورده می‌شود اما او به خوبی می‌داند حضورش در سطح اول فوتبال ایتالیا را مدیون چه تیمی است. دهمین گلزن برتر تاریخ فوتبال ایتالیا، درحالی که پس از حضور در سری بی با پیراهن کرمونزه به سامپدوریا پیوست، زوج مخوف خط حمله این تیم با حضور روبرتو مانچینی را تشکیل داد و این ۲ نفر، سامپدوریا را پس از ۳ قهرمانی در جام حذفی فوتبال ایتالیا به سمت فتح اولین و تنها اسکودتوی تاریخش سوق دادند. ویالی در ترکیب بیانکونری لیگ قهرمانان اروپا را فتح کرد و با چلسی، قدیمی‌ترین جام تاریخ فوتبال را بالای سر برد اما هرگز تیمِ کوچکِ دوران نوجوانی‌اش را فراموش نکرد.
از مرگ به زندگی!
داستانِ شگفت‌انگیز ویالی، ۵۸ سال پیش در کرمونا آغاز شد و در این مسیرِ نه‌چندان کوتاه، نه‌چندان طولانی، جان‌لوکا یک بار از مرگ به زندگی بازگشت تا الگویی باشد برای فتح اروپا توسط مردان سرزمین چکمه. قهرمانی که روحی تازه به جسمِ بی‌جانِ آتزوری پس از ناکام ماندن در صعود به جام‌جهانی دمید. آغوشِ ویالی و مانچینی در کنار زمین، یادآورِ ۴۰ سال خاطرات مشترک این ۲ نفر بود. جان‌لوکا اما هنوز هم به طور تمام و کمال از شرِ سرطان پانکراس خلاص نشده و می‌خواهد تا آخرین روزِ عمرش به عنوان یک جنگجوی برنده به خاطر آورده شود.
ویالی پس از قهرمانی در اروپا، حضور در مستند «رویای لاجوردی» را هم تجربه کرد و گفت: «من نمی‌توانم با سرطان مبارزه کنم زیرا امکانی برای پیروزی در برابر چنین حریفی زیاد نیست. او همسفری است که ناخواسته در میانه مسیر به همراه من سوار بر قطار شد و چاره‌ای ندارم جز اینکه در کنارِ این همسفرِ منحوس از ادامه مسیر لذت ببرم؛ به این امید که روزی خسته و در کمال آرامش از من جدا شود.»
جان‌لوکا باید اینگونه باشد!
ویالی اگرچه به همزیستی مسالمت‌آمیز با سرطان عادت کرده اما به قول خودش، شکستی وجود ندارد؛ یا می‌بری، یا می‌آموزی! حتی اگر در یک قدمی فتح لیگ قهرمانان اروپا در فینال این مسابقات مغلوب بارسلونا شوی، هنوز هم امید باقی است. ویالی می‌خواهد الگویی برای مبارزه با سرطان باشد. او می‌خواهد امید را در دلِ بیمارانی که مشغول دست و پنجه نرم کردن با سرطان هستند، از مرگ به زندگی برساند. او در طول مبارزه با سرطان، بیش از ۱۵ کیلوگرم وزن کم کرد، شاهدِ ابرو کشیدنِ دخترهایش با مداد شمعی روی صورتش بود و در گرمای تابستان، چند لباس بیش‌تر می‌پوشید تا بدنِ نحیف شده‌اش، چندان جلب توجه نکند؛ لباس‌هایی که به جلیقه ضد گلوله می‌ماند. ویالی، شکست ناپذیر است! مردی که می‌داند از کجا آمده، در کجای داستان قرار دارد و در آخر به کجا خواهد رفت.
لبخندی به ارزش زندگی
تماشای ویالی، بدون شک لذت‌بخش است. لذت‌بخش، همچون شنیدنِ تصنیفِ عاشقانه (Canzone del Sole) با صدای خودش، مقابل ترکیب تیم ملی ایتالیا در رقابت‌های یورو ۲۰۲۰! همانگونه که معتقد بود: «زندگی، تنها ۱۰ درصد آن چیزی است که برای ما اتفاق می‌افتد؛ ۹۰ درصد بسته به شیوه کنار آمدنِ ما با مشکلات خواهد بود». عدم صعود آتزوری به جام‌جهانی برای دومین دوره متوالی هم شکست نیست. باید از آن آموخت و با آن کنار آمد.
منبع: فوتبال ۳۶۰
این مطلب به صورت خودکار از این صفحه بارنشر گردیده است
