به گزارش خبرنگار مجاهدت به نقل از مشرق، نخستین بار سلاح شیمیایی در جنگ جهانی اول به کار گرفته شد و پس از آن نیز در جنگ جهانی دوم و جنگ ویتنام علیه مردم این کشور از سوی آمریکا به کار برده شد.
پس از آنکه سلاح‌های شیمیایی در بازار تسلیحاتی جهان رواج پیدا کرد، قانون منع تولید و به کارگیری سلاح شیمیایی در سازمان ملل به تصویب رسید، اما با این وجود، سود فروش سلاح‌های شیمیایی برای کشورهای غربی وسوسه انگیز بود و بدون توجه به عواقب و عوارض اینگونه سلاح‌های شیمیایی، اقدام به فروش آن به کشورهای همسو و همپیمان کردند.
بیشتر بخوانید:
تقسیم نقش کشورهای غربی در سناریوی شیمیایی سوریه
در واقع اروپا و آمریکا با زیر پا گذاشتن قانون بین‌المللی منع تولید و استفاده از سلاح‌های شیمیایی که به سلاح‌های کشتار جمعی و نامتعارف معروف است، در کشتار مردم بی‌دفاع برخی کشورها همچون ایران در طول ۸ سال دفاع مقدس سهیم هستند.
در دوران جنگ تحمیلی، ایران تحت تحریم‌های تسلیحاتی قرار داشت و حتی از خرید ابتدایی‌ترین سلاح‌هایی که نیاز داشت محروم بود.
اما در آن سوی نبرد نابرابر، رژیم صدام در عراق به همه سلاح‌های مدرن آن سال‌ها تجهیز می‌شد؛ از جمله اینکه هواپیماهای مدرن و موشک‌های فرانسوی در اختیار صدام قرار گرفت.
ایران در شرایطی جنگ را اداره می‌کرد که کشورهای غربی و عربی منطقه تمام قد از صدام حمایت می‌کردند و میلیاردها دلار از پول‌های عربستان و برخی دیگر از رژیم‌های عربی به سوی بغداد سرازیر می‌شد.
در همین شرایط بود که با وجود پیروزی‌های بزرگ رزمندگان ایرانی در جبهه‌های جنگ، برای عقب راندن ایران و جلوگیری از پیروزی‌هایی که می‌رفت تا به سقوط صدام بینجامد، کشورهای غربی اقدام به در اختیار قرار دادن سلاح شیمیایی به ارتش صدام کردند.
این اقدام در حالی انجام شد که بر اساس قوانین بین‌المللی فروش و استفاده از سلاح شیمیایی هم ممنوع است و هم جنایت جنگی محسوب می‌شود.
آلمان در فروش سلاح شیمیایی به عراق پیشقدم بود و در این زمینه حتی کارخانه ساخت سلاح شیمیایی نیز در عراق احداث کرد.
«هلموت مایر»، مدیر عامل شرکت «کارل کولب» و «فرانتسل» سهام دار این شرکت با یک موسسه عراقی به نام «موسسه دولتی تولید آفت‌کش» قراردادی بست که مجتمع کامل و بزرگ تولید سلاح شیمیایی را در سامرا احداث کنند.
شرکت «کارل کولب»، شش خط تولید سلاح شیمیایی به نام‌های «احمد»، «عانی»، «محمد»، «عیسی»، «مدار» و «قاضی» را در عراق ایجاد کرد؛ نخستین کارخانه تولید سلاح شیمیایی در سال ۱۹۸۳ و آخرین آن در سال ۱۹۸۶ احداث شد؛ این کارخانه‌ها از گاز خردل و اسید پروسیک تا گازهای عصبی «سارین» و «تابون» را تولید می‌کرد.
همه این سلاح‌های شیمیایی در جنگ علیه ایران به کار گرفته شد و هزاران نفر از رزمندگان و مردم عادی ایران با همین سلاح‌های شیمیایی به شهادت رسیده و مصدوم شدند.
شمار زیادی از شهروندان غیرنظامی ایران در بمباران شیمیایی شهرهای سردشت و اشنویه در آذربایجان‌غربی و روستاهای مریوان در استان کردستان بر اثر حملات شیمیایی عراق به شهادت رسیدند و این فجیع‌ترین جنایت صدام در دوران ۸ سال جنگ تحمیلی بود.
همه جنایات عراق در حالی صورت می‌گرفت که رسانه‌های غربی در پرداختن به آن هیچ واکنشی نشان نمی‌دادند، گویی هیچ اتفاقی نیفتاده و هیچ جنایت جنگی از سوی رژیم صدام رخ نداده است.
نخستین حمله شیمیایی صدام علیه ایران در سوم دی ماه سال ۱۳۵۹ در غرب ایلام صورت گرفت و پس از آن نیز ادامه یافت بدون آن که مجامع بین‌المللی واکنشی به جنایات صدام نشان دهند.
سه کشور اروپایی عضو تروئیکا اخیرا در بیانیه‌ای ادعایی به وضعیت حقوق بشر در ایران واکنش نشان دادند، این سه کشور همان‌هایی هستند که در جنگ صدام علیه ایران سلاح‌های کشتار جمعی در اختیار صدام قرار دادند و اکنون مدعی حقوق بشر هستند!
جالبی ماجرا در این است که یکی از بهانه ها و دلایل آمریکا برای حمله به عراق وجود سلاح شیمیایی در این کشور بود!
اما آمریکا چرا زمانی که صدام بارها از سلاح شیمیایی علیه ایران استفاده کرد، واکنشی نشان نداد؟
آیا رژیم صدام مرتکب جنایت جنگی و نقض قوانین بین‌المللی نشده بود؟
آیا مردم ایران و رزمندگان جنگ، با سلاح‌های شیمیایی اهدایی غرب به صدام، مصدوم و به شهادت نرسیدند؟
هنوز هم هستند جانبازان شیمیایی که با سلاح‌های شیمیایی به کار گرفته شده از سوی ارتش صدام و اهدایی آلمان و برخی دیگر از کشورهای غربی با درد و رنج عوارض آن سپری می‌کنند.
در آن زمان سازمان‌های حقوق بشر کجا بودند تا نسبت به جنایات رژیم عراق واکنش نشان دهند؟
آیا اکنون این حق برای ایران وجود دارد که از مسببان جنایات شیمیایی در دوران جنگ تحمیلی شکایت کند؟
آیا سازمان‌های حقوق بشر و سازمان ملل می‌توانند یا انگیزه‌ای دارند تا آلمان را که سلاح شیمیایی در اختیار عراق قرار داد، محاکمه، مجازات و وادار به پرداخت خسارات این عمل خود کنند؟
حقوق بشر ابزاری برای فشار بر کشورهایی است که قربانی قوانینی شده‌اند که غربی‌ها برای ممانعت از جنایت شیمیایی وضع کردند، اما همان کشورها خود عامل اصلی در جنایت صدام در طول ۸ سال جنگ تحمیلی هستند.
کشورهایی، ایران را متهم به نقض حقوق بشر می‌کنند و قصد دارند علیه ایران قطعنامه صادر کنند که خود ناقضان اصلی حقوق بشر در جهان هستند و باید به خاطر جنایاتی که مرتکب شده‌اند محاکمه شده و پاسخگو باشند.
ناکارآمدی سازمان‌ها و نهادهای بین‌المللی در این مواقع خود را بیشتر نشان می‌دهد و ثابت می‌کند که نباید به وعده‌های آنها دلخوش و اعتماد کرد!
منبع خبر