گروه استان‌های دفاع‌پرس – «روح الله ایرانمهر» معاون هنری و امور سینمایی اداره کل حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس مازندران؛ هنر یکی از مهم‌ترین و در عین حال، زلال‌ترین جوشش‌های درونی انسان است که چه بسا بعد عقل و تفکر، وجه ممیزه آدمی از حیوان محسوب می‌شود.
هنر در اسلام، برخلاف دیگر جوامع، از مفهوم «هنر برای هنر» پیروی نمی‌کند؛ هنر در اسلام، ابزاری است ارزشمند برای نیل به اهداف الهی. «هنر در مدرسه عشق نشان‌دهنده نقاط کور و مبهم معضلات اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، نظامی است.»
هنری مورد قبول اسلام است که با بهره‌گیری از تعالیم دینی و دستورات الهی راهنمای مسیر درست زندگی و هدف الهی آن باشد؛ هنر مورد قبول در دیدگاه اسلامی، هنری است که رذائل را نکوهش می‌کند. اگر طبیعت حیوانی بر فطرت الهی غلبه کند، هنر بیش از آنکه در رشد و تعالی انسان نقش‌آفرین باشد، در زوال و تحقیر انسان نقش می‌آفریند.
اصولا هنر متعالی هنری تمدن‌ساز است. خلق اثری فاخر، برآمده از اندیشه‌های اسلامی و ایرانی است که در تلاش است تا بتواند پیوندی بین هنرو اندیشه‌های اسلامی (معنوی) ایجاد کند. ثمره پیوند این دو مقوله مهم (دین و هنر) ایجاد تفکری تمدن‌ساز است که در نظریه تمدن باشکوه اسلامی خود را نمایان خواهد ساخت. هر چند هنر همچون فلسفه در مقام کشف حقیقت نیست، اما می‌توان گفت که کار هنر متعالی و دغدغه اصلی آن انکشاف و پرده برداری از حقیقت است.
هنر متعالی بر خلاف هنر زوال‌بخش که از هر وسیله پلیدی برای رسیدن به هدف بهره می‌برد، روی طهارت و پاکیزگی وسیله اصرار دارد. بی‌شک حاصل کوشش متعهدانه‌ی اندیشمندان حوزه مطالعات دین، جامعه شناسی و هنر زمینه را برای اهداف عالی و راهی جدید برای پژوهشگران و مشتاقان معنویت در هنرباز می‌نماید.
هنر متعالی از فطرت‌های پاک و انسان‌های متعالی متولد می‌شود و لذا هنر متعالی نیازمند هنرمند متعالی است و چنانچه جامعه‌ای به دنبال هنر متعالی است، باید هنرمند متعالی تربیت کند. هنرمند متعالی کسی است که با عقل خود نفس سرکشش را مهار کرده و به تبع آن، اثر هنری او رنگ حیوانی ندارد.
در تاریخ این مرزو بوم نیز از دیرباز شاهد خلق آثاری ارزشمند و ماندگار از هنرمندان متعهدی هستیم که اکنون پس از گذشت سالیان سال از آن روزگار، همچنان بر تارک هنر ایران زمین می‌درخشند و چه بسا منشاء اثری مفید در سیر تحولات تاریخی، اجتماعی و فرهنگی بوده اند.
این روز‌ها و در میان هیاهو و قیل و قال‌هایی که عمدتا نشات گرفته از نابسامانی‌های فرهنگی و اعتقادی است، بسیار سخن از هنرمندان مطرح و شاخص و اصطلاحا (سلبریتی)ها می‌شود. سِلِبریتی (Celebrity) یا چهره به شخصی اطلاق می‌شود که معمولاً در زمینه‌های هنر، جنگ، علم، ورزش، رسانه، مدل، سیاست، ادبیات، مذهبی و نظایر آن در یک جامعه یا فرهنگ عامه دارای نوعی سرشناسی و معروفیت خاص باشد. چنین شخصی به راحتی از طریق مردم به ویژه قشر جوان قابل شناسایی است و به رسمیت شناخته می‌شود. ستاره‌ها این سلبریتی شدن را مدیون رسانه‌ها هستند که آن‌ها را به مردم دنیا می‌شناسانند و البته رسانه‌ها هم از این راه، برای خود و صاحبان صنعت و ثروت درآمدزایی می‌کنند.
تاثیر سلبریتی‌ها و اینفلوئنسر‌ها روی سبک زندگی و علایق و سلایق پیروانشان در سراسر جهان غیرقابل انکار است. آن‌ها حتی می‌توانند روی زندگی کسانی که دنبالشان نمی‌کنند تاثیر بگذارند. این تاثیر پذیری می‌تواند روی نحوه نگرش افراد نسبت به خودشان و جهان پیرامونشان تغییرات جدی ایجاد کند و این نکته بسیار مهم، ضرورت تربیت و پرورش هنرمندانی متعهد با فکرو اندیشه‌ی متعالی را گوشزد می‌کند.
تربیت هنرمندانی شاخص و نامدار امری است بایسته و ضروری که نیازمند برنامه ریزی مدون و هدفمند چندین ساله است. هنرمند مشهور متعهد با شناخت صحیح از هدف و بینش هنر متعالی، خود تبیین‌گر اصول و معانی و مبانی معرفتی و عقلانی است و از این طریق در رشد و نمو جامعه‌ای مترقی و تعالی جو موثر واقع خواهد شد.
انتهای پیام/
این مطلب به صورت خودکار از این صفحه بارنشر گردیده است
