رئیسی را نه برای سیادتش و نه برای روحانی بودنش، بلکه برای کارهای خوب و احیای منش‌ها و روش‌های فراموش‌شده باید ستود و فراتر از این باید به او فرصت داد.
به گزارش مجاهدت به نقل ازمشرق، بیژن مقدم طی یادداشتی در سایت الف نوشت:
دوستی از من پرسید نظرت درباره آقای رئیسی چیست ؟ گفتم یاد گرفته‌ایم هم خوشبین باشیم و امیدوار ، هم نگران.
تجربه سیاسی ما نشان می‌دهد که نباید افراد را «مقدس» کرد که اولین گام برای سقوط همان هاست.
گفتم بهترین کار این است که کارهای خوبشان را بستاییم و کارهای بدشان را نقد کنیم. این بهترین روش برای اصحاب رسانه است. اگر این کار را کردیم معلوم می شود که دنبال اصلاحیم.
به او گفتم درباره آینده پیش بینی ندارم. چرا که مشکلات کشور آنقدر زیاد، عمیق، ساختاری و تلنبار شده است که نیازمند جراحی‌های سخت است و به تبع آن هرگونه وعده زودهنگامی با شکست مواجه می شود.
دولت آقای روحانی که خود را «تدبیر و امید» نامید متأسفانه نه تدبیرش کارساز شد و نه توانست امید بیشتری به جامعه تزریق کند.
امروز در میان نخبگان از کلید واژه« سرمایه اجتماعی» به عنوان سوخت اصلی موتور دولت و حاکمیت یاد می‌شود.
سرمایه اجتماعی همین اعتماد مردم است که طی سال‌های گذشته مورد آسیب جدی قرار گرفته است.
باید فکر کنیم چرا مردم کم طاقت شده‌اند. در حالی که اینان همان مردمی هستند که هشت سال دفاع مقدس و سختی های ناشی از آن را پشت سر گذاشتند. مردمی هستند که امروز هم ظلم قدرتهای بزرگ جهانی را نه الزاماً در قالب جنگ نظامی که در قالب تحریم‌های پیچیده و سخت اقتصادی لمس می‌کنند و در بسیاری از موارد هم با وجود ناراحتی و نارضایتی سخنی نمی گویند و تحمل می کنند.
کاری که آقای رئیسی می تواند انجام دهد کاهش فاصله ملت و دولت است و اقدام‌ات و نحوه حضورش در میان مردم در همین مدت کوتاه نشان می‌دهد که توجه جدی به این امر دارد . او خوب می‌داند نمی‌توان در کاخ ریاست جمهوری نشست و کشور را اداره کرد .
شهرداری را در ذهن مجسم کنید که هیچگاه پیاده و سواره کوچه‌ها و پس‌کوچه‌های شهرش را گز نکرده باشد. او چگونه از چاله چوله ها مطلع می شود؟ از درد دست فروشان و از مشکلات اصناف ، شهروندان و…
آقای رئیسی را باید ستود. او دارد ما را به ارزش هایی باز می گرداند که حکم “کیمیا” پیدا کرده اند.
سرزده به استانها سفر می کند بی هیچ تشریفاتی ،بی هیچ اعلامی و بی هیچ فاصله‌ای.
حاشیه های شهر را می بیند با مردم کوچه و بازار حرف می‌زند و از نزدیک فریاد هایشان را می‌شنود.
کسی که چنین سلوکی را در پیش می گیرد از فریاد و اعتراض رودرروی شهروندانش نیز دلگیر نمی شود . برای او این روش بهترین روش “نظر سنجی” است و نیازی به دیدن چهره مردم از پشت شیشه‌های دودی اتومبیل نیست!
رئیسی را نه برای سیادتش و نه برای روحانی بودنش، بلکه برای کارهای خوب و احیای منش ها و روش‌های فراموش شده باید ستود و فراتر از این باید به او فرصت داد.
منبع