«فرمانده ما به نیروهایش یاد می‌داد که دروغ شوخی‌اش هم دروغ است. در یگان تخریب تیپ ۱۰ سیدالشهدا (ع) این موضوع جا افتاده بود، چه فرمانده حضور داشت و چه نداشت بچه‌های تخریب مراقب بودند.
تابستان سال ۱۳۶۳ اسم تعدادی از بچه‌ها برای مامور شدن به گردان‌ها برای شرکت در عملیات هور خوانده شد. بچه‌هایی که اسمشان برای عملیات خوانده نشده بود تجسس می‌کردند که قرار است به کدام گردان مامور می‌شوند و قرار است کجا عملیات کنند.
وانت‌ها آمده بودند تا بچه‌ها را به گردان‌های عملیاتی ببرند. بچه‌ها مشغول وداع بودند و فضای معنوی خاص عملیات در اردوگاه تخریب در موقعیت شهید موحد حاکم شده بود. آن‌هایی که در حال رفتن به عملیات بودند در پاسخ به دوستانی که می‌پرسیدند کجا دارید می‌روید، می‌گفتند: «گفتن نگید.»
شهید حاج عبدالله نوریان در چند قدمی بود و این جمله را شنید، جمع بچه‌ها را مورد خطاب قرار داد، در حالیکه صورتش برافروخته شده بود و صدایش می‌لرزید گفـت: «برادرها، چرا دارید دروغ می‌گویید.»
این نهیب حاج عبدالله توجه همه را جلب کرد. آخر بچه‌ها فکر نمی‌کردند حرف نامربوطی زده باشند. اما حاج عبدالله از این فرصت برای نهی از منکر عالی استفاده کرد تا تذکرش اثرگذار باشد و نیروهایش تربیت شوند. بعد گفت: «برادرها، من به عنوان فرمانده نگفتم به کسی نگویید که کجا می‌روید، اینکه می‌گویید گفتن نگید، دروغ است، شاید هم شوخی می‌کنید، اما برای اینکه هم رعایت مسائل حفاظتی عملیات بشود و هم معصیتی صورت نگیرد در جواب دوستانتون نگویید «نگفتن بگید».
از این نکات تربیتی، الی ماشاءالله در سال‌های فرماندهی شهید نوریان بر گردان تخریب در خاطر بچه‌های تخریب لشکر ۱۰ مانده است. در حقیقت همه عبدالله نوریان را الگوی خود می‌دانند و به این افتخار می‌کنند که بچه‌های حاج عبدالله هستند.»
انتهای پیام/ 141
منبع خبر