زمانی که ناآرامی‌ها شروع شد و مخالفان دست به سلاح شدند، ناآرامی و خطر تا پشت دیوار‌های صحن حرم زینب (س) رسیده بود. بعضی از تروریست‌ها تا نزدیک‌ترین نقطه به حرم آمده بودند و با سلاح‌های سبک مثل کلاشینکف به سمت حرم شلیک می‌کردند، ولی مدافعان حرم آن‌ها را یکی دو خیابان عقب‌تر راندند.
تروریست‌ها از یک یا دو خیابان عقب‌تر با خمپاره به سمت حرم شلیک می‌کردند، ولی، چون گرای خاصی نداشتند، منطقه زینبیه را به صورت کور می‌زدند. طبیعی بود که همه اهالی محل می‌دانستند هدف اصلی بارگاه حرم زینب (س) است؛ بنابراین طبیعی و عقلانی است که از حرم فاصله بگیرند، اما دقیقاً در لحظاتی که نخستین خمپاره‌ها می‌آمد و مردم به پناهگاه‌ها مراجعه می‌کردند.
برخی اطفال آواره و بچه‌هایی با سنین کم که از نقاط مختلف سوریه آواره و به زینبیه و نزد نزدیکانشان آمده بودند و معمولاً در کوچه‌ها و اطراف حرم بازی می‌کردند، به داخل حرم می‌دویدند و به سمت ضریح مطهر می‌رفتند. ما بار‌ها مانع می‌شدیم؛ زمان کم بود و هر لحظه ممکن بود خمپاره‌ای روی حرم فرود بیاید، اما دیدیم نمی‌شود جلوی حرکت کودکان به سمت حرم را گرفت پس آن‌ها را به داخل حرم راه می‌دادیم.
پس از چند نوبت تکرار این رفتار و پس از آرام شدن فضا از بچه‌ها پرسیدیم چرا به داخل حرم می‌آیید و به سمت خانه‌هایتان نمی‌روید؟ آن‌ها با سن کم و فطرت پاکشان گفتند وقتی خیلی احساس خطر می‌کنیم و می‌ترسیم، در اینجا آرامش پیدا می‌کنیم؛ به کنار ضریح می‌آییم و احساس می‌کنیم اینجا امن‌ترین نقطه دنیاست.
انتهای پیام/ 141
منبع خبر